Að bíta sig í hælana!

Þessi akstur um umferðarþungann og þröngan Suðurlandsveginn oft í slæmum skilyrðum veldur mér ónotum. Ég viðurkenni það fúslega, mér finnst þetta ekki öruggt. Kannski er þetta aldurinn! Svo gæti þetta líka verið umhugsunarefni?

Það voru því gleðitíðindi fyrir mig þegar Sigurður Ingi Jóhannsson ráðherra samgöngumála, lagði fyrir nokkru fram þá hugmynd að fara í umtalsverðar, nauðsynlegar og hraðar bætur á vegakerfinu. Sú hugmynd grundvallaðist á því að kostnaður við þessi fjárfreku verkefni yrði endurgreiddur af notendum, með veggjöldum.

Ég fagnaði þessum hugmyndum. Þetta myndi auka öryggi í umferðinni. Tryggja greiðari samgöngur og ég hélt að sveitarfélög á Suðurlandi myndu stökkva á vagninn og þrýsta á framkvæmdir. En mér varð ekki að ósk minni. Mjög hávær mótmæli hrökktu ráðherrann frá málinu. Þetta er landsbyggðarskattur hrópuðu margir, óréttlátir tollar sögðu aðrir og nokkrir urðu sjóveikir.

En hver er staðan núna? Hvenær upplifum við öruggari samgöngur á Suðurlandsvegi, hvenær verður tvöföldun Suðurlandsvegar staðreynd? Erum við reiðubúin að flýta verkinu og greiða eitthvað fyrir öryggi okkar og afkomenda okkar, og eflingu þeirra samfélaga sem við lifum í? Hverjir eru að vinna í þessu í dag? Hvar eru hugmyndir þeirra sem hrópuðu sem hæst gegn lausninni?

Ég held að það sé ekkert að gerast og ekki stendur ríkisjóður betur eftir heimsfaraldurinn!

Mér finnst landsbyggðin stundum bíta sig í hælana!

Páll Scheving