Veiðiferðin eftir Sigurgeir Kristjánsson

Það var fyrir löngu á erfiðu árunum,

að ógrynni af svartfugli vaggaði á bárunum.

Menn voru svangir og sátu á sorginni,

það var sáralítill fiskur og kjötlaust í borginni.

Kóngurinn bannaði að blaka við fuglinum,

sem buslaði á Víkinni í dökkleita kuflinum,

og hersveinar valdboðans hömpuðu orðunum,

hrafnsvörtum úlpum þeir veifuðu korðunum.

Þar voru tveir garpar, sem eymdinni undu ekki,

og áttu í neyðinni dálítið hugrekki.

Þeir vissu af fuglinum feitum og ginnandi,

freistingin ögraði og nokkuð til vinnandi,

því varð það einn morgun þeir hengdu á hlóðirnar

heilstóran soðpott og sköruðu í hlóðirnar.

Þeir bjuggust í skyndi með byssu við höndina,

og bráðlega voru þeir niður við ströndina.

Skútan rann drjúglega á dillandi bárunni,

því djúpt tóku Ragnar og Pétur  í árinni.

Og þegar þeir komu að svartfuglasvæðunum

suðaði víkingablóðið í æðunum.

Það vaknaði ákafi í veiðmannslundinni,

villibráð skyldu þeir hreppa á stundinni.

Gott væri seinna að setja í réttinum

saddir fuglinum veiddum í Klettinum.

Það buldi við skothríð, sem hljómaði í hjöllunum

og hávaðinn glumdi í klettinum fjöllunum.

Bráðlega vöknuðu bragnar á landinu

því bergmálið sagði frá ófriðarstandinu.

Ræningjaskip var að rupla út á flóanum,

ráð var að mæta þar helvískum bófunum.

Þeir mönnuðu snekkju af mikilli skyndingu,

og magnaður foringi stóð þar í lyftingu.

Þá var hann Jóhannes þungur á brúnina,

því að hann verndaði ríkið og krúnuna.

Og hvatlega fór hann með vindinn í voðinni,

nú voru þeir komnir að ófriðargnoðinni.

Um samkomulag ei hann leitaði hófanna,

en lét bæði handjárna og keflaði bófana.

Og þegar þeir sigraðir sátu í vörinni,