Ótrúlega sérstök vertíðin 2017 fyrir marga staði. Fyrst þetta langa verkfall sem stóð frá því um miðjan des. 2016 til um miðjan febr. 2017, en að sögn flestra sjómanna sem ég hef rætt þetta við, þá skilaði þetta nákvæmlega engu. 

Ég hef alltaf verið alveg sérstaklega léleg í því að lifa lífinu eftir einhverjum reglum og skipulagi. Plön eru eitthvað sem henta mér alveg einstaklega illa og Guð hjálpi mér ef ég þarf að skipuleggja mig eitthvað fram í tímann. Það er aðeins þrennt sem ég geng að vísu í mínu lífi og það eru jólin, Goslokin og Þjóðhátíð, allt þar á milli er óskrifað blað.

Ég las þessi orð í minningargrein sem skrifuð var um eina mína helstu fyrirmynd, Jóhönnu Kristjónsdóttur rithöfund, baráttukonu og töffara. Þessi orð hafa setið í mér síðan ég las þau, þetta eru einfaldlega fallegustu orð sem ég hef lesið.

Ég hef oft sagt að eitt af mínum helstu gæfusporum í lífinu er að hafa drifið mig í nám og lært að verða leikskólakennari. Ég ætlaði aldrei að verða kennari, aldrei, rebbellinn sem ég er, ætlaði sko ekki að vinna við það sama og mamma, pabbi og Erla systir.