Ég var í jóga í dag og hugurinn var ekki alveg að ná að sleppa taki á óvelkomnum og mis hjálplegum hugsunum. Á milli þess sem ég hugsaði um hvort það skipti máli að baugfingur væri lengri en langatöng gat ég ekki hætt að hugsa um af hverju það reynist mér svona erfitt að hugsa fallega til mín og um mig.

Ég átti langt og gott spjall við góðan vin minn um daginn. Við vorum að ræða samfélagið sem við búum í, kosti þess og galla. Eins og gjarnan vill vera vorum við alls ekki alltaf sammála og allavega tvisvar var ég næstum því búin að labba frá þessum samræðum því skoðanir hans fóru svo hrikalega í taugarnar á mér. Já ég veit að ég er 39 ára og já ég  veit að ég á að bera virðingu fyrir skoðunum annarra en þarna bara talaði frekjan í mér.